PAASWAKE (klik ook naar paaswake)
We drukken het onze misdienaars steevast op het hart: de paaswake staat in het hart van de liturgie, is de belangrijkste dienst van het jaar. Anders dan bijvoorbeeld de nachtmis waar traditie een belangrijke rol speelt, maken de meeste deelnemers aan de paaswake heel bewust de keuze om op Stille Zaterdag tegen 21 uur naar de Sint-Maartenskerk te komen voor een weliswaar lange, maar vooral ook overrompelende viering. Het is bij ons geen vaste prik dat kinderen worden gedoopt tijdens de eerste paasdienst, maar dit jaar zouden Julie, Anaïs en Henri het doopsel ontvangen. Om 10 uur werden alle betrokkenen dan ook in de kerk verwacht voor een repetitie die maar liefst tot de middag duurde. Niets werd aan het toeval overgelaten en dat wierp ’s avonds zijn vruchten af: de vele elementen wisselden elkaar vlot af. Voorganger Marc kwam tot bij de drempel, sprak er een gebed uit en droeg de paaskaars daarna tot de plaats waar ze later in de viering zou worden ontstoken. Tijdens de lezingendienst werd door Caroline gelezen uit de bekende oude kinderbijbel van Joanne Klink. Het verhaal van Noach kreeg een persoonlijk staartje: Arno, de papa van Julie en Anaïs, vertelde dat de berg waarvan sprake in het verhaal in zijn land van herkomst, Armenië, is te vinden. Voor het Verrijzenisevangelie werden letterlijk en figuurlijk àlle registers opengetrokken en onze onvermoeibare kerkklokken – terug van weggeweest – strooiden feestelijke klanken over stad en kermis: het was Pasen en men zou het geweten hebben! In de kerk was het licht van Pasen inmiddels rondgedeeld en stak iedereen een kaarsje omhoog. Alle instrumenten gaven het beste van zichzelf met een hoofdrol voor de kopers. Essentieel in de viering was natuurlijk de doopdienst waarbij samen met de kinderen iedereen werd betrokken: hun ouders, peters en meters, de doopcatechisten Nicole, Christiane en Muriel, maar ook alle andere aanwezigen zegden de kinderen hun zegen toe. De gemeenschap getuigde van solidariteit door voor de kerk- en paasgave, ten voordele van Broederlijk Delen, naar voren bij de mandjes te komen. Na de communie werden de kaarsjes opnieuw ontstoken met licht van de paaskaars en nu lichtten ze de voorbeden bij. Die werden telkens bekrachtigd met het bekende Ga tot de einden der aarde van de op 1 februari overleden Nederlandse priester, dichter, politicus en milieuactivist Herman Verbeek. Hiervoor kwamen de zangers van eigen cantorij naar beneden en mengden zich tussen de andere aanwezigen. Indrukwekkend toch, met zovelen rond het altaarpodium. Alle opgedane indrukken en emoties konden hierna worden gedeeld en doorgespoeld tijdens de paasreceptie met lekkere zoete wijn, paaseitjes en knapperige broodjes aangeboden door de families van de dopelingen. Zalig Pasen!
HOOGFEEST VAN PASEN
Het werd al voelbaar en hoorbaar vanaf het eerste moment van de plechtige eucharistie om 11.15 uur: de trompetten, de trombone en het orgel lieten triomferende, feestelijke klanken weerklinken voor de talrijke, overtuigde aanwezigen in onze kerk. Ons vierstemmig parochiekoor o.l.v. Carlos Vandorpe trad met meer dan dertig zangers onmiddellijk bij met een heel ritmische canon van G.F. Telemann: Ich will den Herrn loben!
De toon was gezet: verrijzenisvreugde zinderde tijdens de gehele viering voort. Dat is niet verwonderlijk als je je de beklijvende, minutieus uitgekozen, rijke teksten van de viering eigen mag maken: Dit is de dag van het licht of U zij de glorie. En nog: Kondig het aan: de Heer is verrezen, zeg aan de wereld dat Jezus leeft. Zing nu een lied van vreugde en vrede.
Het doet je wel iets als je in een dergelijke, hoogstaande eucharistie je doopbeloften kunt hernieuwen en je met je financiële bijdrage heel wat mensen uit Uganda kunt steunen.
Na de plechtige paaseucharistie gaven de aanwezigen unaniem hun overtuiging weer: echte feestvreugde, de liturgie was inhoudelijk heel intens, een prachtig decorum met het letterlijk schitterende zilveren kruis, muziek en zang van het hoogste niveau!
Pasen werd geslaagd afgerond in de avondviering van 18 uur met de gewaardeerde medewerking van het koor Gaudeamus Igitur o.l.v. Joost Vanbrussel.
Vanuit de liturgische werkgroep:
Een opper-echte dankjewel aan allen - de zeer velen - die op welke wijze ook hebben meegewerkt aan de voorbije intense en druk bijgewoonde vieringen.
Eerlijk gezegd: op basis hiervan én andere tekenen hoeven we niet bang te zijn voor de toekomst van onze plaatselijke geloofsgemeenschap.
Die is vitaal en veerkrachtig genoeg om voor 'leven in overvloed' te kiezen, telkens weer.
DIEPCHRISTELIJKE NEDERIGHEID
We willen het niet opzijzetten: de homilie van deken Geert raakte iedereen tot in het diepste van zijn christelijke ziel. Nederigheid en vergiffenis maakten de kern uit van zijn merkwaardige preek. De Kerk moet er inderdaad durven voor uitkomen: in het (zelfs nog recente) verleden werden zovele mensen uitgesloten of gestraft: echtgescheidenen die hertrouwden, gelijklievenden, … Denk ook aan de pedofilieschandalen. Jezus heeft er met de parabels juist op gewezen dat we niemand wegens kleur, verleden, geaardheid,… mogen uitsluiten. Dit moet voor christenen een vanzelfsprekendheid zijn. Het sierde pastoor-deken Geert dat hij deze gevoelige onderwerpen – precies op het feest van de verrijzenis, de opstanding, het nieuwe leven – op een gepaste wijze onder de aandacht wist te brengen.
Stil en ontroerd bleven we aandachtig luisteren tot het laatste woord van een markante homilie.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten