Maandag 4 maart 2013: zeventiende dag van de veertigdagentijd
VAN DE THABORBERG (uit de lezing van vorige week)
AFGEDAALD NAAR UGANDA (van de getuigenis van Jonathan gisteren)
Dr. Marnix Claeys, oogarts, vader van acolieten Matthias en Liesl en echtgenoot van Isabelle, een van onze kinderwoorddienstbegeleidsters, is samen met zes andere personen van de organisatie vzw See&Smile weer op missie in Uganda. Na 30 uren onderweg en een vermoeiende reis via Parijs, Entebe en Kampala kwamen ze aan in Fort Portal.
Contacten verlopen niet zeer makkelijk, af en toe een sms of ‘n vluchtige skype.
Toch hier een klein verslag van vorige week maandag:
De week begon met de controles van de operaties van zaterdag. We hadden die ook al op zondagmorgen gezien met de ‘pile’-lamp aangezien de sleutel van de consultatie “zoek” was. De oude Zeiss-spleetlamp werkte goed, het was wel even wennen aan het wiel om de tafel op en neer te laten gaan. De patiënten die te klein zijn van gestalte gaan op de knieën op het stoeltje zitten.
Daarna naar het operatiekwartier, bestaande uit drie vertrekken. Onze anesthesist had al voor zichzelf het grootste vertrek ingenomen voor zijn ‘peribulbaire’ en de Hoonan-ballon. In hetzelfde vertrek staat heel onze voorraad uitgestald. Bovendien is dat ook de eetplaats. Het kleinere vertrek is dan de operatiezaal, met een tafel die enkel in Trendelenburg en omgekeerd kan, een Zeiss-microscoop (type OpMi1), een sterilisator, een pompsteen, een paar materiaaltafeltjes (inderdaad: -‘tjes’!) en voor de rest ook nog wat plaats om te circuleren.
Het derde vertrekje is een gangetje dat kan dienstdoen als omkleedruimte met annex een soort sanitaire voorziening.
De patiënten komen goed gedilateerd binnen en blijken allemaal een totale, witte cataract te vertonen. Gelukkig hebben we voldoende ‘vision blue’ mee. We zijn er wel zuinig mee, idem dito met de methylcellulose. Dankzij de gedegen kunde van onze ongeëvenaarde Ann, die op onnavolgbare wijze goochelt met haar operatiesets, die alles weet liggen, en die oneindig veel geduld aan de dag legt, - behalve voor haar lokale collega’s als die de vuile boel niet opruimen en ze zich moreel verplicht voelt om het dan maar zelf te doen, - zijn we erin geslaagd om acht moeilijke, of zeg maar zeer moeilijke, cataracten te opereren tussen laat ons zeggen 10.30 uur ’s morgens (Afrikaans uur!) en 20.30 uur ’s avonds. Met een pauze van ongeveer anderhalf uur voor de lunch, bestaande uit een aantal min of meer geapprecieerde lokale specialiteiten: kookbananen, patates douces, witte en bruine rijst, boelie.
Moe en bezweet probeerden we onze chauffeur te bereiken om ons naar het hotel te brengen, maar die gaf niet thuis.
Na een uurtje wachten kwam dan uiteindelijk een taxi aan die het hotel had gecharterd. Avondmaal om 22 uur. Onder het muskietennet om 23 uur.
(Fedor Platteau)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten