Zondag 10 november stond in de parochieagenda aangeduid als ‘Sint-Maartensfeest’. Naar goede gewoonte vieren we dan eerst eucharistie en gaan daarna nogmaals aan tafel; de feesttafel die staat gedekt in het Parochiale Centrum. Om 11.15 uur verklankte het kerkkoor Pro Ecclesia eerst Lied van samenkomst waarna voorganger pr. Marc het woord gaf aan Nicole en Bart, bureauleden van de Parochieraad. Zij verwoordden volgende reflectie op onze gemeenschap:
De Parochieraad kan je beschouwen als het parlement van de parochie. Elk van de achttien werkgroepen heeft er een vertegenwoordiger. Wij vergaderen vijfmaal per jaar. Samen evalueren we wat voorbij is en plannen wij de toekomst. Wij proberen het parochieteam te inspireren. Dat team is verantwoordelijk voor het beleid.
Vorig jaar hebben we wel zeer intens gewerkt rond de toekomst van onze gemeenschap binnen de Nieuwe Pastorale Eenheden. In een brochure heeft de bisschop uitgeschreven dat hij wenst dat er in de toekomst grotere eenheden komen. Nog groter dan de federaties.
We realiseren ons dat deze evolutie een lang proces wordt. Dat het veel vragen oproept ook. Het is onze uitdrukkelijke wens om de 200 (!) actieve parochiemedewerkers zo intens mogelijk bij deze evolutie te betrekken. Daarom vroegen we vanuit de parochieraad aan elke werkgroep om na te denken rond twee concrete vragen: wat trekt jou als gelovige aan in onze gemeenschap? Hoe willen wij als gemeenschap ons project verder zetten?
Bij de start van ons parochiefeest, bij wijze van reflectie, willen wij graag even stilstaan bij de vele antwoorden die wij op die vragen kregen.
We waren zeer verrast door de vele positieve reacties die ons uit de werkgroepen bereikten. Elke werkgroep maakte trouw aan de opdracht een verslag van de bijeenkomst. Wij hebben dus een keuze moeten maken uit al die verslagen. Een keuze die geen persoonlijke voorkeur weerspiegelt. Maar een keuze die toch goed weergeeft wat de doorsneeparochiaan van Sint-Maarten denkt en voelt.
Een beeldverslag vind je op de website
DE BOODSCHAPPEN
- Uit de werkgroep Jaïrus klinkt de volgende boodschap:
“Binnen het grote geheel van Sint-Maarten zijn we trots op onze identiteit en onze specifieke opdracht. Wij gaan op bezoek bij zieken en minder-validen, delen de communie uit aan huis, richten ontspanningsmomenten in. Graag sluiten we ons nog meer aan bij de stedelijke werking Buren voor Buren.”
Dank je wel, mensen van Jaïrus, voor dit bericht vanuit jullie omgaan met kwetsbare mensen.
Na elke klank uit een werkgroep zal iemand van die werkgroep wat lampolie in onze ‘lantaarn der verbondenheid’ gieten. Straks steken we die lantaarn ook aan.
- De leden van de werkgroep onthaal - toerisme - welkom formuleerden hun engagement als volgt:
“Op verschillende manieren zijn we betrokken bij het onthalen en verwelkomen van mensen die naar de Sint-Maartenskerk komen. Bezoekers, toeristen, gelovigen, passanten. Wij willen hen tonen dat onze kerk geen leeg gebouw is, maar dat ze bewoond en beleefd wordt. In de toekomst willen wij de onthaalfunctie graag uitbreiden. Er leven daaromtrent al enkele ideeën.”
- Uit de lectorengroep volgde dit antwoord op onze vragen:
“Wij willen specifiek bijdragen tot het uitdragen van een liturgie die én traditie én betrokkenheid bij de hedendaagse samenleving probeert te verbinden, zoals die al enkele decennia plaatsvindt in de Kortrijkse Sint-Maartenskerk. Graag willen we ons daartoe ook verder vormen.”
- Wat de medewerkers van de werkgroep Kinderwoorddienst motiveert in hun engagement voor de jongste leden van onze gemeenschap maar zeker ook als groep begeleiders is het samenwerken aan een project waarin zij geloven. Ze gaan met elkaar in gesprek, luisteren naar elkaar, krijgen daardoor nieuwe perspectieven. Zij gaan de liturgie en de Blijde Boodschap zo ook anders zien.
- Uit ons feestcomité:
“Wij blijven ervoor gaan omdat wij het belangrijk vinden dat mensen elkaar kunnen ontmoeten. Mensen die samen liturgie vieren, moeten ook samen kunnen feesten.”
Aan ons denkwerk komt maar geen einde!
Wij stellen de volgende parochieraad open voor jullie allen en we zouden het fijn vinden als we met velen zijn. Noteer dus alvast: woensdagavond 11 december. Marketingadviseur Kurt Ostyn zal ons zijn verrassende visie brengen op onze gemeenschap en de Nieuwe Pastorale Eenheden. Je leest er meer over in de nieuwsbrief én in het parochieblad.
DRIE MENSEN UIT DE GEMEENSCHAP AAN HET WOORD
Tijdens de viering kwamen ook Charlotte (als misdienaar), Steven (als ouder) en Veerle (als betrokken bij de avondviering) aan het woord. Hun soms zeer persoonlijke bijdragen werden erg op prijs gesteld.
Charlotte:
<‘Alle goeds in woord en daad’, zoals in het evangelie van vandaag staat, proberen wij ook met onze misdienaarsgroep te doen. Wij zijn blij met de ruimte die we krijgen in onze parochie en hopen dat we ook in de toekomst iets mogen uitproberen zoals tijdens de startviering in september: - dat we beluisterd worden, niet enkel omdat we de mis dienen maar omdat we erbij horen; - dat als wij iets organiseren we ook veel mensen uit de parochie mogen verwelkomen zoals op onze spaghettiavond; - dat jongeren hier welkom blijven, ook al doen ze de dingen eens wat anders. Wij willen, zoals iedereen, graag onszelf kunnen zijn en onszelf niet te veel zorgen hoeven te maken over de toekomst. We vinden het boeiend om ook hier in de toekomst te blijven zoeken zonder alles nu al zeker te weten. Steven:
Er is geen tijd of er is niets dan tijd… monniken kunnen het mooi gezegd krijgen. Ons gezin is als vele andere, levend in de tijd, maar vaak ook tegen de tijd, met al te veel professionele activiteiten en nevenactiviteiten, schoolse en naschoolse bezigheden van de kinderen, sociale verplichtingen – jawel: ‘verplichtingen’ – en steeds meer hollen van het een naar het ander. En waarom dan elke week – of toch zogoed als – naar de Sint-Maartenskerk? Neen, niet voor de rust – 11.15 uur is trouwens een behoorlijk onhandig uur – en ook niet bij wijze van mindfulness, al weet ik de rust die de gotische kerkruimte uitstraalt wel te waarderen.
En zeker niet wegens de sociale druk: kerkgangers van vandaag en zeker een jong gezin hebben integendeel eerder leren leven met een tegenovergestelde sociale druk: gaan jullie nog naar de kerk? Krijgen jullie de kinderen nog mee? Hebben jullie daar nog tijd voor? Vind je het dan niet erg misschien, dat kindermisbruik en zo?
En toch blijven we komen naar de St.-Maartensparochie. Wie al eens in andere kerken en parochies komt, weet dat het niet voor de hand ligt om moderne mensen te laten thuiskomen in hun parochiegemeenschap. Sint-Maarten lukt daar wonderwel in en slaagt erin de christelijke boodschap levendig en waardevol te brengen; niet als een waarheid waarin we moeten geloven, maar als een geloof waarop we mogen betrouwen, het geloof in die Ene die
ons heeft gezegd dat Hij er zal zijn voor ons; het geloof in die Mens, die zó menselijk was dat we er voor altijd God in hebben herkend.
Dat – bij momenten – mogen voelen en beleven, daarom komen we naar Sint-Maarten, en daarom zijn we dankbaar voor al die mensen die, voor en achter de schermen, dat mogelijk maken en blijven maken, al die mensen die daar “hun” tijd voor veil hebben. Oprecht: “dank je wel”.
Veerle:
There is a crack in evertything, that’s how the light gets in. Het was het thema waarrond we met Allerzielen samen waren.
Het werd een mooie, intense viering die misschien inzake thematiek veraf staat van de feestelijke noot vandaag. Veraf en toch weer niet, want dat is wat wij, samen met jullie, en met de mensen van de avondviering, hier in liturgie zoeken en vinden.
De zoektocht naar licht, hoop en veerkracht om zowel leven te vieren als om door te gaan wanneer leven pijn doet.
De zoektocht naar het vormen van gemeenschap, hoe discreet en kleinschalig ook, met anderen, voorbij de anonimiteit die sommige mensen genadeloos velt.
Het is onze diepste overtuiging dat er moet gevochten worden voor de toekomst van de Kerk en voor het bieden van een hedendaags gelovig perspectief aan mensen. Een Kerk die veel gezichten mag hebben, een Kerk waarin vele authentieke accenten naast elkaar kunnen bestaan maar die gedragen wordt door eenzelfde dynamiek van Liefde en Solidariteit.
Werken aan kerk is, vanuit de grote noodzaak hiertoe, steeds minder vrijblijvend en ik durf dan ook een warme oproep te doen om hier samen te blijven voor gaan.
Werken aan kerk is voor ons werken en omzichtig omgaan met kwetsbaarheid. Plaats geven aan en plaatsmaken voor onze eigen en elkaars kwetsbaarheid. Als kerk verder gaan en opkomen voor mensen waar onze samenleving zich voor afsluit. Als kerk moedige standpunten innemen als het erop aankomt, te verhinderen dat onze samenleving wordt verdeeld in arm en rijk, ziek en gezond, kanshebbers en kanslozen…
Mochten we – met elkaar –de moed en de open gezindheid vinden om op deze manier Kerk en Gemeenschap te zijn, te blijven en te worden
Geen opmerkingen:
Een reactie posten